'}}

klik om de afbeelding te vergroten

Mo(nu)mentje:

Ommetje Oost Kleine geschiedenis

Mo(nu)mentje van:

Henk Rullmann

Dit mo(nu)mentje komt uit:

Uit het archief, door Theo Jacobs: Bijgaande foto's kreeg ik van een toenmalige overbuurjongen uit de Pater Brugmanstraat. De bovenstaande foto is na de oorlog genomen. Wat je ziet is het tweede gedeelte van de Pater Brugmanstraat met de even huisnummers. Zoals je kunt zien is nagenoeg het hele huizenblok hoek Jan van Goyenstraat-Pater Brugmanstraat tot aan de Barbarossastraat volledig verdwenen. De huizen die hier stonden zijn op 17 en 18 september 1944 door (jonge) Duitse soldaten in brand geschoten. Er stonden prachtige grote herenhuizen. Ook in de omringende straten zijn tientallen (misschien wel 150) huizen volledig van de kaart geveegd door brandstichting en granaten. Mijn ouders hebben dit van nabij (aan de overkant) meegemaakt; mijn moeder heeft uit lijfsbehoud nagenoeg een hele dag achter een muurtje van Museum Kam gelegen, over mijn tweede broer Hennie heen, die toen 9 jaar was. Ze wilden naar het (nu voormalige) Canisius College om daar een veilige plek te vinden. Mijn vader bleef thuis om huis en boedel te beschermen, samen met mijn oudste broer Jan (toen 19 jaar). Jan hielp tevens de Amerikaanse soldaten als tolk, gids etcetera. In de straten werden man-tegen-man-gevechten gehouden, aan de ene kant van de straat Duitse soldaten aan de andere kant Amerikaanse soldaten....Er is in deze buurt vreselijk huisgehouden...een stukje geschiedenis dat bijna in de vergetelheid is geraakt. Soms denk ik wel eens: er is meer gebeurd dan alleen De Oversteek, of alleen het Manneneiland. Het was in de omgeving van de Pater Brugmanstraat, Rosendaelsestraat, Batavierenweg en Barbarossastraat een hel. In de Museum Kamstraat woonde de familie Van Hoof. Hun zoon Jan werd een paar dagen later door de Duitsers doodgeschoten bij Terminus. De ouders van Jan en zeker zijn vader kwamen veel bij mijn ouders in de winkel. Wat ik me daar nog van herinner is dat het dan bijna altijd stil was, weinig woorden werden gewisseld, je proefde als het ware het verdriet bij de vader van Jan. Ik als kleine jongen wist ook nooit goed wat ik tegen hem moest zeggen anders dan: "Dag meneer van Hoof". Meneer Van Hoof die altijd gekleed ging in een lange grijze loden jas en een grijze hoed. Tja.... Theo Jacobs

Scroll to Top